Laatst had ik een gesprek over trauma’s uit het verleden die zich (volgens mijn gesprekspartner) op celniveau in ons lichaam opstapelen en daar negatieve invloed op ons kunnen uitoefenen. Als we die, zo waarschuwde hij, niet goed genoeg helen met hulp van buitenaf, dan kan dat vervelende gevolgen hebben voor ons algehele welzijn en onze emotionele groei stagneren.
Het was een zeer overtuigend pleidooi en het gesprek hield me de dagen erna flink bezig.
En terwijl ik vanmorgen de frisse ochtendlucht in wandelde realiseerde ik me iets uitermate belangrijks;
Vanuit een verdrietige of angstige situatie kunnen we inderdaad zomaar gaan geloven dat er iets mis met ons is, dat we trauma’s hebben opgelopen, dat we gerepareerd moeten worden en dat we daarvoor hulp buiten onszelf moeten zoeken. In mijn leven was dit in ieder geval wel het geval.
In mijn jeugd werd er, vanwege een verdrietige situatie, door de betrokken volwassenen gedacht dat ik hulp nodig had. En die hulp (goedbedoeld uiteraard) kreeg ik ook, van meerdere kanten en op meerdere manieren. Toch werd er door iedereen (hetzij onschuldig) ook iets uitermate essentieels over het hoofd gezien;
Het feit dat we allemaal een aangeboren kompas bezitten, onze altijd al aanwezige aangeboren eigen wijsheid en dat we allemaal AL heel zijn in welke situatie dan ook.
Dit wil uiteraard niet zeggen dat we verdriet of pijn dan maar moeten negeren of ontkennen. Het kan heel logisch zijn om naar elkaars verhaal te luisteren tijdens gevoelens van diep verdriet.
Wat het wèl wil zeggen is dat we allemaal (niets of niemand uitgezonderd) een aangeboren zeer goed werkend kompas hebben om op te varen. Alle wijsheid en kracht is al aan boord. Als je dat als hulpverlener, therapeut of healer (en zo noem je jezelf dan wellicht ook niet meer) “echt” ziet, dan reageer je heel anders op een ander die het (altijd alleen maar tijdelijk) zwaar lijkt te hebben.
Als kind wist ik dit natuurlijk allang (alle kinderen weten dit namelijk al, ja echt àlle kinderen….maar dat is wellicht stof voor een ander blog).
Ergens diep van binnen kon ik destijds haarfijn aanvoelen dat er iets niet klopte in de manier van hulpverlening. Toch was ik op dat moment al veel te onzeker en kon ik dit gevoel voor mezelf nog niet goed verwoorden. Ik koos er dus onbewust voor om hetzelfde te doen; Ik ging óók geloven dat ik het niet zelf kon, dat ik van binnen door het verdriet gebroken was en dat ik hulp nodig had om mijn opgelopen trauma’s te helen.
Dat geloof heeft nog een tijdje stand gehouden. Meer dan eens zag ik achteraf dat ik had gekozen en geïnterpreteerd vanuit dat gevoel van gebroken zijn. (Er ging natuurlijk vanuit die onbewuste onzekerheid in wezen nooit echt iets verkeerd, al voelde dat destijds wel zo).
Gelukkig viel er op een bepaald moment, door woorden die ik op dat moment kon horen, iets zeer essentieels te (her)inneren;
Als we ons die aangeboren wijsheid en kracht weer kunnen herinneren en zien hoe alle ervaringen tot stand komen, dan doet dàt inzicht de rest. De gehele kijkrichting veranderd en wat we zien is wat we ten diepste altijd al wisten en geweten hebben. De aangeboren eigen wijsheid kan weer aan het roer staan, en die ìs in essentie liefde.
“Weten” dat je al heel bent is een herinnering èn een onmiddellijke realisatie. Daar kunnen we nog zo veel therapieën, opstellingen, energiewerk, reading of healing tegenaan gooien. Allemaal vol goede intenties (ik heb ruime ervaring ;-)) maar allemaal vanuit een (hetzij onschuldig) totaal omgekeerd uitgangspunt.
En ja, we kunnen (tijdelijk) geloven dat we gebroken zijn en ja, dat heeft invloed op het geheel en dus ook op alle cellen. Toch is tegelijkertijd alleen al de realisatie dat dit in wezen eigenlijk niet klopt de “echte” heelheid. Deze onmiddellijke herinnering aan wijsheid en dus aan de natuurlijke logica van het leven zelf kan zorgen voor het feit dat je heel bent. Nu.
Er zijn dan ook in wezen eigenlijk geen verschillende niveau’s aan te wijzen. Kortom; trauma’s op celniveau bestaan wat mij betreft niet zodra we ons realiseren dat we AL heel zijn.
En ik begrijp maar al te goed dat het wel degelijk anders kan voelen, dat het verdriet, de pijn, angst, paniek of eenzaamheid zo ontzettend waar kunnen lijken, zo wezenlijk echt. En ik realiseer me ook dat dit inzicht alleen maar gezien (gehoord, gevoeld en geweten) kan worden vanuit een “eigen” weten. Dus kijk vooral voor jezelf wat hier te zien en te ontdekken valt zodat het inzicht vanuit een eigen helderheid de juiste woorden kan geven aan deze wijsheid. Nu al en altijd al aanwezig.