Een slak baant zich rustig een weg door de perenboom, glijdt moeiteloos via een tak naar beneden, beweegt zich met gemak door de zachte aarde en klimt vervolgens sierlijk langs een groene stengel weer omhoog. Het huisje op zijn rug wiebelt ritmisch met hem mee. Met zijn voelsprieten tast hij af wat er op zijn pad komt.
Een kleine bij vliegt zachtjes zoemend van bloesem naar bloesem. In het ene bloemetje blijft hij net iets langer dan in de andere. Sommige worden helemaal overgeslagen.
En terwijl ik zo zit te kijken naar de slak en de bij, zie ik de natuurlijke en logische logica die wij soms zomaar over het hoofd kunnen zien.
Want hoe vaak komt het niet voor dat we ons eigen pad niet durven te bewandelen of onze eigen aangeboren intelligente intuïtie niet durven te volgen? Uit angst voor een mening van de ander wellicht? Of omdat we niet weten wat er daarna gaat komen?
Als we dit tafereel zouden vertalen naar onze herkenbare verhalen en emoties die horen bij de keuzes in ons leven, dan ziet zo’n tafereel er opeens heel anders uit. Dan zou de slak wellicht eerst een paar keer goed voelen met zijn linkervoelspriet om vervolgens een tijdje te wachten en daarna toch maar weer terug te gaan naar de perenboom. De bij zou wellicht geen enkele bloesem overslaan of juist meteen doorvliegen naar de volgende tuin met een, in haar ogen, beter of verser aanbod. De ene bloesem zou misschien beledigd zijn over het feit dat de zoemende bij niet op haar geuren was afgekomen of de andere bloesem teleurgesteld omdat de zoemende bij alweer vertrokken is.
Via onze menselijke manier van kijken, interpreteren en betekenis geven, hebben wij de mogelijkheid om alles wat we zien en doen persoonlijk te maken. We beschouwen het als ‘ons’ leven, ‘onze’ keuzes en ‘onze’ bewegingen. En daarmee leggen we (vanuit volkomen onschuld) behoorlijk wat lading op de (ogenschijnlijke) ‘ons’zelf, de ‘ander’ of de ‘situatie’.
En daar valt iets te zien, iets te herkennen;
De slak en de bij volgden een natuurlijke beweging van binnenuit aangestuurd door de logische intelligentie van de universele levensenergie waar alles al uit bestaat. Ieder nieuw moment opnieuw en in feite dus moment-loos. Onmiddellijk. Gewoon nu, zonder verhaal.
En laat dit nou bij ons ècht precies hetzelfde zijn.
We hebben de mogelijkheid om ons te beseffen dat we in wezen al bewegen vanuit een natuurlijke en volstrekt logische intelligentie. En IN dat besef zit de ruimte om te herkennen dat die richting van binnenuit wordt aangegeven. Nu al.
Er is alleen maar steeds weer een nieuw dit, een nieuw dat.
In wezen kunnen we dus nooit echt ergens van ‘weg’ bewegen. In feite bestaat er alleen maar de mogelijkheid om ons te beseffen dàt we bewegen en dus leven. En dat doen al. Nu al.
Oftewel, de natuurlijke en volstrekt logische intelligentie die van binnenuit richting geeft. Ieder nieuw moment opnieuw.