Mijn favoriete Amsterdammer is opeens weg. Waar hij jarenlang heeft gelegen klotst nu alleen maar water tussen het riet door tegen de kant aan.
Op mijn ronde langs het Gein had ik de afgelopen keren al het gevoel gehad dat hij er niet meer lag, maar ik wist het steeds niet zeker. Het besef dat ik hem niet had gezien daalde vaak thuis pas in en dan bedacht ik me dat ik wellicht niet goed had gekeken.
Vandaag echter, rende ik speurend langs de waterkant mijn ronde. Niets. Geen teken van de Amsterdam met de grote nummer drie erop.
Waren de stoffer en blik dan echt een teken van ‘nieuw leven inblazen’ geweest? Hoort hij zijn motor nu dan echt weer ronken en vaart mijn kleine, dappere, favoriete Amsterdammer dan nu echt weer over de hoge golven via een eindeloze horizon naar het onbekende?
Naast een brok in mijn keel voelde ik ook meteen grote trots. Want is dat niet precies zoals het leven gaat? We bewegen van het een in het ander. Een constant veranderend proces van vernieuwing en ontdekking.
Het ga je goed kleine, lieve vriend. Ik wens je een behouden vaart! En wellicht, ergens in een eindeloze toekomst, komen we elkaar nog eens tegen; “Waar we dan ook zijn.”