Laatst kwam ik haar weer tegen, de wandelende mevrouw. Ik tijdens een hardlooprondje en zij tijdens haar ochtendwandeling.
Het landschap was wit, de lucht helder blauw en door de warmte van de zon was de dunne laag vorst langzaam aan het smelten. Het gaf een prachtig beeld van wit gras glinsterend in de volle ochtendzon. Een bewegende wereld, ieder moment veranderend van kleur.
Zo stonden we daar samen naar dat magische schouwspel te kijken toen ze opeens zei: “En het wordt steeds meer en steeds mooier!”
We waren er even stil van.
En laat dat nou ook steeds weer mogelijk zijn om ons te realiseren; Er is steeds meer om te ontdekken en het wordt steeds mooier…Prachtig!