“And now we switch levels”, zei Sydney Banks ooit tijdens een lezing.
Die uitspraak werd de basis voor menig gesprek over inzicht. Want, wat bedoelde hij hier precies mee? Wetende dat dit natuurlijk niet volledig te beschrijven valt, mijmerde ik vanmorgen over deze zin en borrelde het volgende stukje omhoog;
De praktische laag (het “idee” van vorm) en de universele laag (vormloos, oneindig, woordloos, tijdloos en onpersoonlijk) kunnen als uitleg niet door elkaar gehaald worden omdat de vorm op hetzelfde moment voorkomt uit het vormloze. Ofwel; het willen begrijpen van essentie komt voort uit het al zo zijn van essentie (we zijn het al en tegelijkertijd kunnen we blijkbaar het idee hebben van niet).
Als dat gezien (herkent, herinnert) is, dan kan de vraag als vanzelf wegvallen. Switchen in levels is een richtingaanwijzer, een hulpmiddel wellicht naar deze realisatie. Eenmaal gezien, dan is het gezien (dan zijn er ook meteen geen levels of überhaupt woorden meer nodig).
En laat dat nou ook meteen de paradox zijn. De woorden of uitleg zijn een beschrijving van het geheel. Van dàt wat niet te omschrijven valt. Van dàt wat we niet kunnen vastpakken of zien omdat we het al zijn. Nu al. Dit al. Een oog kan niet naar zichzelf kijken.
We kijken al vanuit deze tijdloze, woordloze en oneindige levensenergie onze wereld in en wat we zien is een onmiddellijke creatie van dat ene. Dat kan alles zijn omdat we betekenis geven aan iets wat in essentie betekenisloos is. Vormloos, vorm. Nu en weer nu. Dat en dit. Ingewikkeld en Simpel. Beide opties mogelijk binnen een en dezelfde mogelijkheid.
Nu al. DIT al.