Vroeger kon dat onzekere gevoel mij zomaar overvallen. Als kind in de klas bijvoorbeeld of op een druk feestje, als beginnend docent tijdens de lerarenvergadering of middenin een gesprek met een vriend of vriendin. Het was niet te voorspellen en vooral ook niet te stoppen. Kloppend hart en rondrennende gedachtes. Niet meer in staat om helder te kunnen denken, logisch te kunnen reageren of ook maar enigszins te ontspannen. Het was dan alsof ik naar mezelf keek door de ogen van de wereld om me heen.
“Lekker ingewikkeld!”, zou je dan meteen kunnen zeggen. En dat is het natuurlijk ook. Want zodra we alle gedachtes die er dan zijn, voor waar aannemen, kan dat zomaar zorgen voor zeer ingewikkelde denkscenario’s met een machteloos, eenzaam of verdrietig gevoel als gevolg. Dit is voor velen in meer of mindere mate wellicht herkenbaar. Denken voor een (ogenschijnlijke) ander over jezelf. Dat kan blijkbaar (schijnbaar).
En toch, ook net zo moeiteloos als de gedachtes voor waar worden aangenomen, kan het doorzien van deze menselijke denkvergissing ook zorgen voor een blijvend gevoel van zekerheid, helderheid en natuurlijk logisch handelen. De metafoor van de 3principes legt het proces (deze denkvergissing dus) heel overzichtelijk uit. Het omschrijft hoe al onze menselijke en herkenbare ervaringen met bijbehorende gevoelens eigenlijk tot stand komen.
En daar zit wellicht ook meteen de verwarring over het willen (kunnen) begrijpen van een verwijzing. Omdat we als mens gewend zijn ergens vanaf te willen komen, iets op te willen lossen of veranderen zoeken we gewoontegetrouw naar methodes die ons daarin houvast bieden. Deze metafoor laat daarentegen alleen maar als een inzichtmodel (verwijzing) heel praktisch zien hoe de (voor waar aangenomen) gedachtes ten grondslag liggen aan al onze ervaringen en bijbehorende gevoelens. Tegelijkertijd verwijst dit inzicht hiermee ook meteen naar de onmiddellijkheid van dit huidige moment en naar de diepere essentie erachter. En dàt, die realisatie zorgt voor het herkennen van onze eigen helderheid.
Het absolute vertrouwen in de aangeboren wijsheid en kracht die we allemaal al bezitten (niemand uitgezonderd) is namelijk groter, is ruimer, is helderder, is liefdevoller en is dichterbij. Die kan ons in staat stellen om met liefdevolle ogen te kijken.
Want zolang we iets blijven bestempelen als een probleem wat opgelost moet worden, missen we steeds weer de opening naar het echte doorzien. Dan missen we de mogelijkheid om te herkennen vanwaaruit we onze wereld en dus de ander in feite altijd al beleven. Dan missen we de ruimte om net even een stapje verder en dieper te kunnen kijken en zo te herkennen waar de angst, de pijn en het verdriet in essentie eigenlijk uit bestaan.
Dit inzicht (het zicht van binnenuit) kan zomaar zorgen voor helderheid in ieder nieuw moment. Deze eenduidige en liefdevolle realisatie is echt altijd een optie. Voor iedereen.