Als we het hebben over het inzicht waar de metafoor van 3principes naar wijst (het zicht van binnenuit) kan het zomaar zo zijn dat er weerstand ontstaat. Zo van: “Ja zeg! Dat is effe lekker makkelijk gezegd!” Of: “Mooi omschreven hoor! Maar hoe gaan we nu verder met het echte probleem?”
En al is dit, vanuit ons aangeleerde manier van denken en communiceren, ook volstrekt begrijpelijk, er valt tegelijkertijd iets diepers te zien. En die diepere laag is fundamenteel. Het is zo fundamenteel dat we ons na dit inzicht kunnen realiseren dat er in wezen nooit een diepere laag was. Het is een paradoxaal inzicht.
Een zin uit het Taoïsme zegt het mooi: Eerst zag ik de berg, toen realiseerde ik me dat de berg niet bestond, vervolgens zag ik de berg.
De kwantumfysica toont ook steeds duidelijker aan dat het geobserveerde niet losstaat van de observator. Alles is vloeibaar en tegelijkertijd neemt het een vaste vorm aan. Het is ons denken in bewustzijn dat vorm geeft aan alles om ons heen. Ieder moment opnieuw. Het valt door ons brein niet te begrijpen, te analyseren of te categoriseren. Ons brein is hier (weliswaar als de meest ingenieuze computer ooit) al een onderdeel van. Dit inzicht is als een herinnering te weten. Het is te horen, zien en voelen tussen, op, onder en achter de woorden. We bestaan hieruit. En we kunnen elkaar, via metaforen, op oneindig veel manieren herinneren aan deze wijsheid.
De metafoor van de 3principes is één van die oneindig vele mogelijkheden om te wijzen naar de waarheid achter de menselijke ervaring. Als je hebt gezien waar naar wordt gewezen, kun je voor jezelf kijken wat er te ontdekken valt. En ja, dat maakt alles echt veel logischer en moeitelozer dan het wellicht eerst leek te zijn…..