Ergens in oktober ga ik de halve Marathon van Amsterdam lopen. Omdat ik nog nooit langer dan 10 km heb hardgelopen, ben ik nu aan het trainen. Ik ren een paar keer per week. Al naar gelang tijd en agenda het toelaten. Terwijl ik vandaag aan het rennen was mijmerde ik over hoe dat werkt. Het lichaam is, als je er via de kwantumfysica naar kijkt, een vibrerende energiebol in een oneindig geheel. Het is ons voertuig, of “aardepakje”, zoals mijn mentor Angela dat altijd zo leuk zegt. Het lichaam zit waanzinnig ingenieus in elkaar en wordt moeiteloos voortgestuwd en aangedreven door het leven zelf. Door de universele levensenergie. Dat wat door alles heen stroomt, waar alles uit bestaat. Echt alles. Tegelijkertijd ervaren we het lichaam en alles om ons heen als superecht en tastbaar. En dat is het op dat moment ook. Zoals bijvoorbeeld het trainen voor de marathon. Heel erg echt. Er wordt getraind. En toch valt hier tegelijkertijd iets interessants te zien.
Ik herinnerde me de film Free Solo waarin een bergbeklimmer zonder zekering een granieten bergwand in Californië beklimt. El Cap; een heilige rots onder bergbeklimmers vanwege zijn moeilijke klimroutes. De klim duurt 3 uur en 57 minuten en gaat naar een hoogte van 900 meter. De film laat het hele proces naar het moment van de beklimming zien. Dat proces duurt jaren en neemt vele verschillende vormen aan. Het doel is duidelijk voor iedereen; Zonder zekering El Cap beklimmen; Free Solo. Het fascinerende in dat gehele proces is de volledige eenheid van de uiteindelijke klim. En daarom zou het woord ‘uiteindelijke klim’ in ‘tijdloze klim’ veranderd kunnen worden. In het proces, wat jaren heeft geduurd, had de klimmer een doel. En tegelijkertijd waren dat doel en de training volledig tijdloos. Frustratie wordt gefilmd, een mislukte poging, blessures aan zijn vingers en ook weer de maanden erna van opnieuw training en intentie. Dat is ook zo’n mooie aanwijzing; het leven is alles inclusief. Het doel, en de frustratie als het toch nog niet lukt. Het is namelijk allemaal hetzelfde. Het bestaat allemaal uit dezelfde energie. Op een ochtend, heel vroeg, vertrekt hij naar de rots en begint aan de klim. Blijkbaar is het moment daar. Hij, zijn lichaam, het moment, de rots. Tijdloosheid waarin doel en nu één zijn. Dat dit zo is, dat inzicht maakt zoveel ruimte en helderheid in ieder moment mogelijk.
Tijd, ruimte and materie bestaan uit dezelfde energie, dit is wat Sydney Banks ook zo mooi heeft verwoord met de 3 vormloze principes. En als we het willen gaan snappen, begrijpen, gebruiken of beargumenteren zijn we altijd net even te laat. Zitten we er net naast. Het is volledig onpersoonlijk en valt niet in woorden te vatten. Het kan geweten worden als een herinnering. Want het is wat we al zijn. Waar alles uit bestaat. Altijd. Nooit niet.